Ah denizyıldızı...

Çocukken huzur bulmak istediğim tek yer evimdi... Çünkü okulda,sokakta hep haksızlık,acımasızlık vardı. Uyumlu görünüyordum, kimseye hissettirmiyordum acılarımı... Güçlü, atılgan, başarılı bir çocuktum. yalnızlık, daha o zamandan yer edinmişti yüreğimin derinliklerinde... İçimde yarattığım düşten dünya kalkan olmaya başlamıştı ruhuma.. Fakat evimde de acı vardı denizyıldızı.. Gözyaşı vardı.. Yüreklerinde hem sevgiyi hem nefreti barındıran insanların arasında büyüdüm. O kavgaların yaşattığı gerilimle titreyen elimi ayağımı nereye gizleyeceğimi bilemezdim. Hep güçlü olmak misyonunu yükledim kendime. Gözyaşlarımı hep yastığıma sakladım... Ben susmayı bu evde öğrendim deniz yıldızı.. Kavgalarda araya giren hep ben oldum.. Ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi davrandılar birbirlerine. Yaraları üstlenmek, göğüslemek hep bana düştü.. O gerilimlerin ruhumda açtığı yaraları hiçbir şey telafi edemez denizyıldızı...

  Sonra büyüdüm denizyıldızı.. Artık korkmuyorum karanlıktan, yalnız uyumaktan.. Daha büyük şeyler korkutuyor beni.. Hayatın kendisi gibi.. Çocukluğumun o ilk şaşkınlığını ne kadar atnış olsam da üstümden, şu an dirençli görünüyor olmamın tek sebebi içimde yarattığım kendi alemimdir. Kendi düşbahçemdir. Sığındığım, soluk aldığım tek yer olan, o içimde, suların ardında gizli duran ülkem.. Tüm donanımsızlığımı, çıplaklığımı örtmek için büründüğüm kılıfların ardındaki dünyam..

   İşte o bahçede benimle birlikte bir çiçek büyüdü denizyıldızı.. Adı 'aşk'tı, bu çiçeğin.. Sardı bütün bahçemi, yüreğimi... Bir Tanrı'ya inanır gibi inandım aşka. Çünkü ait olduğum yerden gelirken getirdiğim tek güç oydu, bilirdim... Bu dünyaya ait her tür hırsı,nefretğ; acımasızlığı, kötülük duygusunu, şiddeti, her tür maddi manevi güç kaygısını reddedip bir tek onu büyüttüm içimde, ona tutundum... Bir tek onun için yaşamayı istedim. Son enerjimi aldığım son nefesi bile onu canlı tutmak için harcayacaktım... O ateş bir gün sönecek olursa içimde ben de sönecektim.. Böyle söz vermiştim kendi kendime.. Beni yaşama bağlayan tek inanç o oldu denizyıldızı.. Aşkın varlığını ispat etmeye adadım bütün ömrümü.. Ne para, ne kariyer, ne de korunaklı bir yaşam... Gelecek adına tek kaygım aşk oldu hep...

   Aşkın tohumlarını ekebileceğim bahçeler aradım..

   Uzunca bir süre sakladım kendimi ondan denizyıldızı.. Çünkü son umuttu o.. Tutunacak hiçbir şeyim kalmayacaktı onu da yitirirsem.. Gücüm kalmamıştı artık çırpınmaya.. Kapatmıştım kendimi insanlara... Her yanılgımla biraz daha uzaklaşıyordum sanki yolumdan.. İnancımı yitirmekten korkuyordum.. Büyüyordu kendimle ilgili şüphelerim.. Yavaş yavaş deliliğime inanıyordum.

   O son umuttu denizyıldızı.. İçimdeki dünya küçüldükçe küçülüyordu.. Oyuncağı oluyordum hayatın.. Direnecek gücüm kalmamıştı.. Sarmışlardı her yanımı denizyıldızı.. ''Bitti'' diyorlardı.. ''Her şey bitti!''.. ''Bizimsin artık'' Köşeye sıkışmıştım. Son aşkımdı bu. Son kozumdu hayata karşı.. Yaşamak için son silahımdı.. Bu yüzden bozdum suskunluğumu.. Eğer bu da bir yanılgıysa gidip teslim olacaktım denizyıldızı.. Asıl büyük yanılgının ben olduğuma inanıp hayata teslim olacaktım.

    Çok düşkündüm denizyıldızı.. Hayatımın belki de en zor kararıydı verdiğim. Çıkarttım aşkımı gizlediğim sandıklardan.. Kendimi ve onu dışımdaki hayatın, o savaşın içine atıverdim. Aşkımı yitirme korkusuyla, yaşamanın onursuzluğu sığmamıştı içime.. Bunun son savaşım olduğunu, geri dönüşümün olmadığını bile bile açtım kilitli kapılarımı.. Kendimi onun rüzgarına bıraktım.. Her şeye rağmen içimde canlı tutmayı başardığım aşkımı sunacağım son insandı o.. Bunu hakettiğine inandığım tek insandı..  Hiç pişman olmadım..

  Geri dönüş yollarımı kapatıyorum birer birer.. Bunun son yolculuğum olmasını istiyorum.. Her şeyimi vermek istiyorum ona.. Benim diyebileceğim hiçbir şey kalmasın; dönecek hiçbir yerim olmasın istiyorum.. Çünkü hiç kimseyi onu sevdiğim gibi sevmeyeceğimi biliyorum. Çünkü ondan alacaklarımı götürebileceğim hiçbir yer yok; hiç kimse yok... O benim son aşkım deniz yıldızı.. Bunu biliyorum..

   Onun gibi birinin var olduğuna inancım güç veriyordu bana.. Yeniden ayağa kalkıp aramaya başlıyordum.. Gücüm azalsa bile yılmıyordum.. Çünkü o vardı, biliyordum.

   Onu buldum denizyıldızı!..

    Ben onun yüzünde binlerce yüz görüyorum... Yalnızca bir an bile kesişmiş olsa yaşamları her insanın yüzünü acılarını taşıyor yüzünde.. Aşık olduğu kadınları, yitirdiği insanları, sakat kalmış çocukları, sokakta yaşayan düşkünleri, annesini, babasını, taş plaktaki sesin sahibini, namus cinayetlerine kurban giden aşıkları, şimdi onu yerden yere vuran arkadaşlarını görüyorum yüzünde.. Boşaltılmış köyleri, Urfa'yı Diyarbakır'ı, tüm ömrünü geçirdiği Ankara'yı görüyorum..

   Ve gördüğüm her yüz daha çok inandırıyor beni onu bulduğuma.. Ben yalnız onun yüzünde tüm bu yüzleri seviyorum denizyıldızı.. Yüzündeki her çizgide başka bir yaşam, başka bir anlam, başka bir hüzün taşıyan bu adamı severken; yaşamın dışladığı bu kanlı oyuna uyum sağlayamamış onun gibi, kendim gibi sürgünleri de kucaklıyorum aşkımla... Bu yüzden bu denli hesapsızım denizyıldızı..

   Ona aşkımı, kendimden vazgeçerek, benliğimi unutarak sunarken, binlerce kez yeniden buluyorum onun ruhunda kendimi, sevgimi, acılarımı... Çoğalıyorum...

   Biliyor musun denizyıldızı belki de bu kadar çok sevmezdim onu eğer taksi şöförlerine Abi diye hitap etmeseydi; Parasını cüzdanında değil cebinde taşıyarak aşağılamasaydı ...yahut hasta Fenerbahçeli olmasaydı...

Böylesi bir tutkuyla kavrulmazdı yüreğim bir çocuk gibi alıngan olmasa, heyecanlanınca ellerini masanın altına saklamasaydı eğer... Teşekkür ederim deyince hiçbir şey yapamazsın demeseydi... Bu doğallığı, bu sıradanlığı, böyle güzel kuşanmamış olsaydı böyle büyük bir aşkla sevemezdim onu..

    Biliyorum ki sevda güçlü değil onun yüreğinde.. Onu sevdiğim gibi sevmiyor beni.. Bu bana acı vermiyor diyemem. Hem de nasıl yaralıyor bir bilsen.. Ama yıkılmıyorum çünkü gücümü yüreğimden alıyorum..

  Aylarca aramasa bile beni neden aramadın? Diye hesap soramam. Kalbine benden başkasını alma diyemem. Teninde bir başkasının sıcaklığını, bir başka elin ona dokunduğunu bilmek paramparça eder kalbimi.. Böylesi çok sevdiğin birini paylaşmak başkalarıyla ne ağır yüktür bilsen denizyıldızı.. Ama dayanırım. Çünkü ben içimdeki aşkı değil onu seviyorum.. Onu kendimden vazgeçerek seviyorum.. Onu kendi sevgimden koruyan yine ben olurum denizyıldızı..

   Yolum yarım kalsa dönebileceğim tek yer yine onun aşkıdır.. O ipi çeken asla ben olmayacağım denizyıldızı.. Çünkü ilmek benim boynumda.. Sevda benim yüreğimde.. Hiç korkmuyorum.. Hayatımda ilk kez bu denli korkusuz yürüyorum ateşe doğru..  Korkmuyorum eksilmekten.. Tükenmekten korkmuyorum.. Çünkü tükenmek için çıktım yola..

  Çünkü sonra diye bir zaman yok

  Sonra diye bir kimse yok

  Sonra diye bir aşk yok!..

  Bu son denizyıldızı sonrası yok..


Cezmi Ersöz :)


Seni özledim denizyıldızım...