Mutfak Yalnızlık Kokuyordu

İnsanlardan hep uzak yaşamıştı.Neden diye düşündü.Kendisine itiraf edemese de biliyordu cevabı.Kalbinin kırılmasından yine terkedileceğinden korkuyordu.Terkedilmek...İçi ürperdi hatırlayınca.Elini havada savuşturdu sanki düşüncelerini dağıtabilecekmiş gibi.Yürümeye devam etti.Eve varmasına az kalmıştı.Çok küçük adımlar atıyordu.Eve ne kadar geç ulaşsa o kadar iyiydi onun için.Bir bekleyeni olmayınca ne anlamı vardı eve gitmenin?Belki de bir köpek almalıydı.Ama şimdi kim uğraşcaktı onun kılıyla tüyüyle.Hem sevmezdi ki köpekleri.Kedi mi alsaydı?Onlar da nankör yaratıklardı.Sonunda evcil hayvan almamaya karar verdi.Bu sırada merdivenlerden yavaş yavaş çıkıyordu.Bir gerçeği fark etti.Hiçkimseyi hiç bir canlıyı sevmiyordu.Kendisinin de sevilmemesinin nedeni buydu belki de.Bir köpeği olsaydı sevgisizlikten kendisini terkederdi.Emindi buna.Yine o soğuk kelime...Düşününce sabaha kadar uyuyamadığı o midesine ağrılar girmesini sağlayan o iğrenç kelime!Bu sırada anahtarı kapının deliğine soktu.Yavaşça çevirdi.İsteksiz adımlarla eve girdi.Kapıyı kapattı ve elindeki poşetleri mutfağa bırakmaya gitti.Mutfağı yalnızlık kokuyordu.Terkedilişin de keskin kokusuyla birlikte harmanlanarak.Adeta kendisiyle dalga geçiyorlardı.Poşetten çıkardığı herşey tek kişilikti.Sadece ona yetecek kadardı.Hiç misafir gelmezdi ki evine.Oysa o varken hiç eksik olmazdı misafirleri.Bir gün arkadaşlarını çağırmıştı eve.Kendisiyle birlikte on kişi ediyorlardı..Annesiyle kavga etmişlerdi hatta bu yüzden.Annesi hiç sinirli bir kadın değildi.Çok sakin ,sevimli ,misafirlerini en iyi şekilde ağırlayan iyi kalpli bir kadındı.Ama arkadaşlarını çağırdığını haber vermediği için sinirlenmişti.O gün ilk defa büyük bir kavga etmişlerdi.Gerisini hatırlamak istemiyordu.Gözlerinden yaşlar yavaşça yanaklarına indi.Kendisine lanet ettiği , unutmak istediği ama hiçbirzaman aklından çıkmayan o an canlandı gözlerinde.Annesine seni sevmiyorum demişti yüzüne haykırarak.Sonra ikisi de kalakalmıştı.Öyle demek istememişti.Gerçekten herşeyiydi onun hiç sevmez olur muydu!Sonra annesi bir iki adım gerilemiş ve yere yığılmıştı.Donakaldı.Ne yapacağını şaşırmış bir vaziyette sadece annesine bakıyordu.Allahtan evin yardımcısı sesleri duymuş ve ne olduğuna bakmaya gelmişti.Hanımının yerde yattığını görünce hemen ambulansı aramaya koştu.O sırada o annesinin yanına oturdu.Onun tombul ama sevimli elini avcunun içine alarak sıktı öptü kokladı.Gözyaşlarının aktığının farkında bile değildi.Çok sakindi.Ama içinden öyle bir haykırıyordu ki!Özür dilerim.Özür dilerim.Özür dilerim annem...Yardımcı döndüğünde onu annesine sımsıkı sarılmış olarak buldu.Çocuğu sakin bir şekilde ondan uzaklaştırmaya çalıştı ama başaramadı.Ambulansın sirenleri duyuldu.Görevliler hemen içeri koşup kadını sedyeye taşıdılar.Çocuğu zor ayırmışlardı kadından.Ama artık çok geçti.Onun ''öldüğünü söylediler'' yardımcıya.O da duymuştu.Hayır ölemezdi!Kendisini terk edemezdi.Yeter diye bağırdı.Daha fazla düşünmek istemiyordu.Annesinin ölümünden sonra çok şey değişmişti.Hiçkimseyle arkadaş olmamıştı.Çünkü annesinin ölümü arkadaşlarının yüzündendi.Hiçkimseyi sevmiyordu.Çünkü hayatında en çok sevdiği kişi ''seni sevmiyorum'' dediği için  ölmüştü...


Öykü yazmayı sevmeye başladım.Sizce nasıl olmuş fikirleriniz benim için çok önemli:)